Film Bir Küp Şeker

یکی از ویژگی های قابل ستایش میرکریمی در فیلمسازی این است که به لهجه ها و فرهنگ شهرهای مختلف احترام می گذارد و شخصیت های داستانش را مجبور می کند تا با زبان محلی صحبت کنند! ( برعکس بعضی کارگردان ها که تاکید می کنند که شهرستانی ها می بایستی با لهجه فارسی صحبت کنند! ). اوضاع و احوال « یه حبه قند » نیز اینچنین است؛ محل وقوع اتفاق شهر یزد است و اتفاقاً شخصیت ها لهجه هم دارند که خیلی کمک کرده تا فضای فیلم ملموس باشد. یکی از نکات قابل ستایش درباره « یه حبه قند » این است که بسیار به فرهنگ عمومی ایرانیان پرداخته شده و از این لحاظ شاید تنها فیلم سال 1390 باشد که با چنین دقتی اینکار را انجام داده باشد. البته منظورم از این فرهنگ ها ، پرتاب حبه قند با پشت دست به دهان نیست!

ماجرای فیلم حول داستان پسند(نگار جواهریان) آخرین دختر خانواده جریان دارد که قرار است به تازگی ازدواج کند و به فرنگ برود. همین موضوع بهانه ای می شود برای جمع شدن تمام اعضای خانواده به دور هم و داستان فیلم از همینجا کلید می خورد. شخصیت اصلی، پسند است و کنش و واکنش های درام بر دوش او سوار می ماند و بقیه، نقش مکمل را باید بازی کنند. اما در این بین می بینیم که تمام افراد خانواده همچون تیپ هایی بدون شناسنامه ای درست، به طور سرگردان در هر کجای روایت قرار می گیرند و بیننده باید در این بین به اصطلاح تصویری از یک خانواده ی گرم دور هم جمع شده را ببیند و طعم زندگی ایرانی را بچشد.