بید مجنون هرچند برای مخاطب بزرگسال ساخته شده است، اما مجیدی همچنان همان الفبایی را به کار می برد که در سینمای کودکش به کار می برد: ساده و صریح و ملموس. در این دنیا خدا ساده و دم دست است و رابطه با او آسان. دنیای فیلمهای مجیدی دنیای کودکانه ای است که ـ شاید ـ او در کودکی اش در میان داستانهای دینی آموخته و حالا به همان راحتی و سادگی آن را بازتاب می دهد: خوبی، بدی، پاکی، توبه، نیاز، دعا...
در انتهای داستان اما، مجیدی به پیروی از نیت دینی اش، به نتیجه گیری ساده، اما قاطعی می رسد که همین حاصل، فضا، تصاویر، درام و جوهره فیلمش را تنزل می دهد. همان اتفاقی که در خیلی دور، خیلی نزدیک رضا میرکریمی هم می افتد و مرام مذهبی فیلمساز با یک نتیجه گیری محتوم، اندیشه فیلم را کم اثر می کند.
مجیدی در ادامه حرکت باحوصله و یکنواخت خود در فیلمسازی، بید مجنون را می سازد، که نه جایگاه ویژه ای بالاتر از آثار قبلی او می یابد و نه پایین تر.
