Film Karınca yiyen

دلیل تفاوت اساسی «احمدلو» با سایر فیلم سازان در این است که فیلم سازهای ما به دو دسته تقسیم می شوند یا فیلم های دراماتیک می سازند یا فیلم های کمدی. اما فیلم های احمدلو هر دو وجه را با هم ادغام می کند و فیلمی طنازانه می سازد. طناز به معنی واقعی کلمه، یعنی همان چیزی است که لبخندی از سر تاسف به لب مخاطب می نشاند. پس فیلم هایی مانند "چند میگیری گریه کنی؟" یا "مشمشه" یا اثر آخر او "مورچه خوار" با این که تمی کمدی دارند اما در واقع طنزهای نقادانه ای هستند که بیان مشکلاتی می پردازند که در سطح جامعه وجود دارند با این که راجع به آن ها بسیار دیده و شنیده ایم؛ اما احمدلو به چنین سوژه هایی می چسبد و از آن ها فیلم هایی می سازد که دوستشان داریم و اثرشان تا مدت ها روی ذهنمان باقی می ماند.