حتی کسی که در آثار قبلی پوراحمد (جز در آلبوم تمبر و دقایق و لحظاتی از مجموعههای قصههای مجید و سرنخ) چیز قابل اعتنا و دندانگیری مشاهده نکرده هم نمیتواند به کیفیت چشمگیر شب یلدا چشم ببندد. پوراحمد در این حدیث نفس صادقانه و پر حس و حال، خود را به رعایت دقیق جزئیاتی دانسته که نمونههایش را در آثار قبلیاش به سختی میتوان سراغ گرفت. او با تسلطی چشمگیر در فضایی بسته و با تنها یک بازیگر، موفق به جذب همدلی و همراهی مخاطب میشود. پوراحمد برای ساختن گذشته حامد (فروتن) به جای متوسل شدن به فلاش بک، استفاده خلاقانه از نوار ویدئو میکند. شخصیت زن را هم یکبعدی نشان نمیدهد (و تازه در کنار مهناز، پریا را هم وارد ماجرا میکند تا در جهان اثر نمونه زن مثبت و خوب تنها در وجود مادر خلاصه نشود) بهترین بهره را از وجود تصنیفهای قدیمی به خصوص در تیتراژ میکند، همچنان که بهترین بازی سالهای اخیر را از فروتن میگیرد و بغضش را هم میترکاند، چنان درست و بجا که تحسین نکردنش دشوار است.
