Film İnsanlık Komedyası

فیلم در کنار این تیپ سازی و نمادسازی سعی دارد به یک اقلیت توجه کند. درویش و پیرمرد همان اقلیت هستند. اقلیتی که پیش از انقلاب مورد سرکوب بودند و از نیروهای نظامی در امان نبودند. اقلیتی که چپ دست هستند یا چپ دست بودنشان مورد ستایش است. این اقلیت می تواند نمادی بر مارکسیست ها باشد؛ اما فیلمساز به مارکسیست یک وجه دینی می دهد. چپ درستکاری که همه چیزش درست است و در اقلیت قرار دارد. همین چپ پس از انقلاب هم مدتی در زندان است و بعد آزاد می‎شود و پس از آزادی به مقر چپ دیگری می رود که او را به سوی سعادت (نور) می‎رساند. نور وجه الوهی دارد و چسباندن آن به تفکر مارکسیستی پیش از انقلاب در تفکرات مجاهدین و فداییان وجود داشت که برای خود از عقاید و آرای لنین و مارکس و دین چیز دیگری ساختند. فیلم با آن همه خرده روایت ابتدا و انتهای قصه همان استخوان بندی را شامل می شود که ما را به همان سرکوب اقلیت برساند. اقلیت چپ که پیش و پس از انقلاب سرکوب شدند. اگر چنین باشد باید در نظر داشت چقدر فیلم خواهان برقراری چنین دیالوگی است و از آن مهمتر چرا آن شخص درستکار نمایندة این قشر محسوب می شود. آیا فیلمساز می خواهد در آن همه تصویر، دیالوگ، دوگانه های گل درشت چنین حرفی بزند؟ چسباندن چپ به عارف بودن چه وجهی از چپ گرایان پیش از انقلاب مشخص می‎کند؟ سوالات متفاوتی از معجون کمدی انسانی می توان داشت.

درون مایه ی فیلم "کمدی انسانی" را می توان هم رنگ شدن با جماعت برای داشتن یک زندگی راحت تر و بی دغدغه دانست. شخصیت اول این فیلم نیز دقیقا همین کار را می کند تا بتواند علی رغم تفاوت های آشکارش با بقیه راحت تر زندگی کند. اما باید گفت که فیلم کمدی انسانی نه فیلم نامه ی خوبی دارد و نه کارگردان خوبی. این کارگردان تنها لیست بلند بالایی از بازیگران مطرح را کنار هم قرار داده و فیلم ضعیفی را ساخته است. فیلمی که هیچ منطق روایی ندارد و مخاطب را به راحتی دلزده می کند. در این فیلم هیچ کدام از شخصیت ها و مکان ها اسم و مشخصاتی ندارند و در واقع کارگردان قصد داشته است که با این کار توجه مخاطبش را به مسائلی غیر از هویت شخصیت هایش جلب کند. به عبارتی می توان گفت که کمدی انسانی فیلمی سمبلیک است و شخصیت ها و رفتارها و واکنش هایشان همه از احوالات جامعه برخواسته است. با این همه فیلم کمدی انسانی نتوانسته است فیلم موفقی باشد.