فیلم سال دوم دانشکده من

Sale Dovvome Daneshkade-ye Man

فیلم «سال دوم دانشکده من» علیرغم داشتن یک قصه جذاب اما در پرداخت حرفی برای گفتن ندارد، و بسیار در بیان مسئله گنگ و نامفهوم است، و از رسول صدر عاملی بعید بود قصه ای با این حجم از جذابیت را به اثری متوسط و بی کنش بدل نماید، رسول صدر عاملی که گویا در کارگردانی این اثر ناتوان بوده در بیان هدف اصلی فیلم ضعیف عمل کرده و فیلمنامه ای را که می توانست یکی از آثار مهم اجتماعی سالهای اخیر سینما محسوب شود را با پرداخت ضعیف به فیلمی متوسط و بدون هدف تبدیل نماید.
مهمترین ضعف رسول صدر عاملی در پرداخت شخصیت قهرمان فیلم است و مهتاب که در ابتدای فیلم به صورت قهرمان بی بدیل و دوست آوا نشان داده می شود در ادامه با پرداخت ضعیف به یکباره به ضدقهرمانی تبدیل می شود که به اصطلاح سعی در تصاحب نامزد دوست صمیمی اش یعنی اوا را دارد.

مرتضی کوه مسکن

نکته مهم و شاید مشترک سال دوم دانشکده من با سه گانه مورد اشاره صدر عاملی همان بزرگ شدن آدمهای اصلی داستان است. در این فیلم نیز روند و سیری را در زندگی مهتاب به فاصله یکسال مشاهده می کنیم که سبب می شود تا او به دریافت جدیدی از زندگی برسد و مفاهیم جدیدی را از عشق، دوستی، صداقت، خانواده، و حتی ارتباطات روزمره خود کشف و تجربه کند و اصطلاحا بزرگ شود. این بزرگ شدن همان اتفاق مهمی است که شاید سبب ایجاد بستری مناسب در فضایی روایی برای ارتباط هر چه بیشتر مخاطب با سه فیلم مورد اشاره صدر عاملی شده بود.اگرچه اینجا این مساله نمی تواند آن مطلوبیت را تکرار کند و همان کارکرد را نیز داشته باشد که به نظر می رسد دلیل اصلی آن نیز مشکلات باشد که در فیلمنامه وجود دارد چرا که فیلمنامه در ظاهر تلاش می کند قصه و بستر اصلی خود را بر رابطه مهتاب و آوا بگذارد و در نهایت به کنکاش روحی ذهنی رفتاری و عاطفی مهتاب ختم شود. اما چند پاره بودن داستان و وجود داستانک های متعددی که از پی هم ردیف می شوند با آدمهایی که نویسنده شناخت حداقلی از آنها را نیز به مخاطب داستان ارائه نمی دهد سبب می شود تا شیوه مناسب بیانی برای داستان دچار دست اندازهای متعددی شود که این مساله حداقل از نویسنده ای همچون پرویز شهبازی که تقریبا قصه همه فیلمهایش حول محور جوانان چرخیده بعید و غیر قابل قبول به نظر برسد.

لاله محمودی شرق

با همه این ها، فیلم «سال دوم دانشکده من» برخلاف بیش از هفتاد درصد آثار سینمای ایران، فیلمی است که بیهوده ساخته نشده و هدف دارد؛ دغدغه نسل جوان و دخترانی را دارد که در طوفان فرهنگی، مابین دوگانگی های فرهنگ سنتی و هجوم مدرنیته، باید مسیر خود را بیابند و گمراهی و شکست را پشت سر بگذارند. هرچقدر هم که جوانان امروزی بسیار پیچیده تر، جسورتر و باهوش تر از مهتاب فیلم «سال دوم دانشکده من» باشند، باز هم دیدن این فیلم می تواند در مورد روابط آدم ها در دنیای مستقلشان جذاب و پرنکته باشد. این فیلمی است که برای هجوم به خلوت تنهایی از دست مهم ترین آدم های زندگی، راه حل دارد؛ جایی که انسان در میان عزیزترین افراد باز هم خود را تنهاتر از همیشه می یابد و در این سکوت و سکون و تنهایی باید به تصمیم نهایی برسد.

محسن شریف الدین

انتخاب بازیگران فیلم از نقاط قوت آن است. دو بازیگر جوان و تازه کار فیلم، هر دو از عهده نقش آفرینی به درستی برآمده اند و بازی هایشان به اندازه است. نقش های دیگر فیلم، معمولی و مسطح اند و شاید هر بازیگر نه چندان مشهوری هم می توانست از عهده ایفایشان برآید. این که فیلمساز چرا برای این نقش ها به سراغ ویترینی از بازیگران شناخته شده چون بابک حمیدیان، علی مصفا، ویشکا آسایش، افشین هاشمی، شقایق فراهانی، نیلوفر خوش خلق و ... رفته است احتمالاً به منظور حفظ گیشه فیلم بوده است اما ای کاش دست کم این نقش ها کمی مهم تر و پررنگ تر بودند یا جای کار بیشتری داشتند؛ این در حالی ست که همه ی آن ها در حد و اندازه ی چند نقش مکمل نه چندان درخشان باقی می مانند.

یاسمن خلیلی فرد