آن چه «اکسیدان» را به فیلمی هوشمندانه در ژانر خود بدل ساخته است، فیلمنامه جسورانه ی آن است که به رغم کاستی ها و حفره هایی که ظاهراً به سبب سانسورهای صورت گرفته خودنمایی می کنند، همچنان پرکشش است و به واسطه ی بهره گیری از مفاهیم تند و تیز و تا حدودی جدید بشدت مورد استقبال واقع شده است.
حتی لودگی های فیلم تعمدی اند و منتج از ویژگی های شخصیتی برخی از کاراکترها. مثلاً رفتارهای نگار (با بازی خوب لیندا کیانی) به صرف خنده دار کردن فیلم در آن گنجانده نشده است بلکه همه ی این ویژگی های رفتاری قرار است تکامل گر کنش هایی باشند که با پیشرفت فیلم از سوی کاراکتر اتفاق می افتد و بحران اصلی را برای اصلان (جواد عزتی) شکل می دهد.

اکسیدان داستان خودباختگی است؛ خودباختگی «نگار» به زندگی خارج از ایران که باعث می‎شود به زندگی مشترک خود با «اصلان» پشت پا بزند و فرار کند. خودباختگی اصلان به نگار که حاضر است برای رسیدن به او هر کاری بکند و از ارزش‎های خود نیز بگذرد. تلاش‎هایی که سرانجامی پوچ دارد و گویی در تقدیری غیرقابل تغییر قرار است سیل حوادث آدم‎های قصه را با خود به هر کجا که می‎خواهد ببرد. اصلان برای بازگردادن نگار تلاش می‎کند ویزای قانونی اخد کند. چون به جایی نمی‎رسد سراغ «بهمن»، دلال مهاجرت می‎رود و چند راه میان بر قانونی جلوی پای اصلان می‎گذارد. اگر مهاجرت غیرقانونی جان اصلان را در خطر قرار می‏داد، راه‎های بهمن هر کدام بخشی از شخصیت و ارزش‎های اصلان را به چالش می‎کشد؛ از تغییر دین تا تغییر سبک زندگی.