از جنبه ی کارگردانی سریال نیسان آبی با آن که یک اثر معمولی در دنیای تلویزیون محسوب می شود، اما یک سر و گردن بالاتر از سایر فیلم های منوچهر هادی است. حداقل قسمت اول را می توان به شدت خوش ساخت دانست. استفاده از اسلو موشن برای خلق موقعیت طنز، فلش بک های به جا به دهه شصت و فضاسازی های کاملا درست، بهره برداری درست از عنصری به اسم نیسان آبی برای بامزه کردن سکانس و سایر تدابیر باعث شده تا این سریال بدون اتکا به شوخی های جنسی حداقل در قسمت اول بتواند مخاطب را برای چند لحظه هم که شده بخنداند. قسمت اول سریال نیسان آبی از تمامی جوانب یعنی داستان، بازیگری، کارگردانی و جنبه های فنی یک اثر قابل قبول محسوب می شود و باید اعتراف کرد اینبار منوچهر هادی تلاشش را کرده تا متفاوت ظاهر شود؛ گویا او بالاخره به حرف منتقدینش گوش کرده است.

زوج یاری و غفوریان توانسته در کنار یکدیگر کمدی ایجاد کنند. موقعیت نقش شخصیت غفوریان چالش برانگیز است؛ «رضا خرسند» او را در وضعیتی متفاوت نسبت به کارنامه پیشین خود قرار داده و با توجه به سابقه طولانی او در حضور در آثار کمدی توانسته بازی درستی در قسمت اول داشته باشد. حسین یاری نیز که در دهه ۷۰ و اوایل دهه۸۰ در کمدی هایی چون«دنیای وارونه» و «معادله» حضور داشته؛ توانسته با این که بیشتر ایفاگر نقش های غیر کمدی بوده؛ موقعیت نقش و قصه را درک کند و در چارچوب فضای سریال ایفای نقش کند.