«ملکه گدایان» شروع امیدوارکننده ای دارد. درام، با ریتمی مناسب و بدون مقدمه چینی های غیرضروری آغاز می شود و با طرح تعلیق هایی به جا و به اندازه جلو می رود.

وقتی با یک اثر عامه پسند طرف هستیم، معیارهای نقد و بررسی نیز باید با ذات و هدف اثر سازگاری داشته باشد؛از این نظر، سریال ملکه گدایان در مقایسه با سریال های مشابهی که قبلا در شبکه نمایش خانگی و صداوسیما به نمایش درآمده، شروعی قابل قبول و از جهاتی غافلگیرکننده دارد.

"ملکه گدایان" با ایده ای شروع می شود که پیش تر در سریال های خارجی نمونه آن را دیده ایم، یعنی از دست دادن هویت. البته سهیلی و نویسندگان فیلمنامه سعی کرده اند تا با پیچش داستانی این از دست دادن هویت را در پروسه ضربه مغزی شدن وارد نکنند. بلکه مسئله هویت را در قالب یک کلاهبرداری به مخاطب ارائه دهند.
این سریال در زمینه مسائل اجتماعی برخلاف داستانش سعی می کند حرف های متفاوتی بزند. مسئله کودکان کار یا تکدی گری آن زیرلایه مفهومی است که سریال تلاش دارد درباره اش سخن بگوید. هرچند که این سخن گفتن فقط در مرحله ارائه مسئله گیر می کند، سهیلی سعی می کند بگوید فضای کودکان کار فضای خوبی نیست اما کاراکترهای فیلمش اصلا چنین حسی را به شما منتقل نمی کنند. گویی که به جای آن که کودکان کار و سختی زندگی و مشکلاتشان به ما نمایش داده شوند، کودکانی سرخوش که در کنار هم آن هم در یک اردوی تفریحی حضور دارند به ما نمایش داده می شود. مشکلات آن ها نیز در حد چند دیالوگ از آنکه اگر بیمارستان روند دستگیر می شوند یا پلیس آن ها را می گیرد و از این دست سخنان خلاصه می شود.